Θα ήθελα να σταθώ στη σημασία της μη-γραμμικής, θραυσματικής αφήγησης της «Αμυγδαλιάς». Και θα ήθελα να σταθώ σε αυτό για δύο λόγους. Πρώτον, πρόκειται για μια αφηγηματική δομή που μας ζητάει μια ενεργητική, σχεδόν ενσώματη, σχέση με την ταινία. Δεν αγωνιά να καταδείξει τα νοήματά της, αλλά συστήνει ένα βιωματικό πλαίσιο μέσα στο οποίο μπορούμε ως θεατές να αναστοχαστούμε πάνω σε αυτά.

Μέσα από το χρώμα, το σχήμα, την αρχιτεκτονική, τον συνειρμό, την παρόρμηση, το συναίσθημα κι την αναπνοή μέσα δηλαδή από στοιχεία αμιγώς σωματικά μας ζητάει να την κατανοήσουμε και να συνδεθούμε μαζί της. Δεν είναι τυχαίο που η ταινία ξεκινάει με την αγωνία του να βρεθεί μία γλώσσα. Και ενδεχομένως ο τρόπος που αφηγείται, που εξιστορείται, είναι ακριβώς αυτή η γλώσσα.

Το δεύτερο που θεωρώ εξίσου σημαντικό είναι ότι εξαιτίας αυτής της αποσπασματικής της μορφής, η ταινία καταφέρνει να αναμετρηθεί με μεγάλα αφηγήματα όπως ταυτότητα, ελληνικότητα, ετερότητα, ο Άλλος, ο ξένος κτλ. Αυτό το επιτυγχάνει μέσα από τον τρόπο - και εδώ θα χρησιμοποιήσω έναν όρο του σεναριογράφου-σκηνοθέτη Τζόι Σόλογουεϊ – του «gazed gaze» - δηλαδή μέσα από την εξερεύνηση των βλεμμάτων που έχουν επίγνωση ότι γίνονται αντικείμενο του βλέμματος των άλλων. Το Σόλογουεϊ ονομάζει τη διαδικασία του «βλέμματος που θωρείται» (gazed gaze), πρακτική του γυναικείου βλέμματος και περιγράφει: «το γυναικείο βλέμμα χρησιμοποιεί το κάδρο για να μοιραστεί, να προκαλέσει την αίσθηση ενός “είμαι”, και όχι ενός “κοιτάω προς”. Τα συναισθήματα έχουν προτεραιότητα έναντι των δράσεων. Τα σώματά μας ως φορείς συναισθημάτων έχουν προτεραιότητα».